Informacyjnie

Tę nową mam nadzieję, że porcję, informacji, rozważań i refleksji wypadałoby chyba zacząć od spraw organizacyjnych. Zniknęła, niestety, Chata Zielichy - miejsce, do którego zapraszałam na warsztatowe spotkania. Stała się przeszłością - krótkotrwałą i w zasadzie przelotną. Jest na szczęście inne miejsce, które otwarło swoje podwoje, przestrzeń i dobrą wolę dla "Spotkań z ziołami". Kapkazy - Szkoła Wrażliwości. Wszystkich zainteresowanych i chętnych informuję, iż właśnie tam najczęściej prowadzę warsztaty zielarskie. Zapraszam!!! Uzupełnieniem do niniejszego może być: http://zielicha.blogspot.com/

Cóż... pomimo wszelkich wątpliwości i oporów postanowiłam wrócić w ten świat. Jest niebanalny, daje możliwości kontaktu, pomaga w pomaganiu.... A ja przecież lubię pisać, lubię się dzielić, lubię być w kontakcie :) Zatem spróbuję otworzyć raz jeszcze ten mój "kącik w sieci". Może dorosłam?

Dywagacja na temat

Jakże dawno nic nie pisałam! Tutaj oczywiście, bo tak poza tym miejscem (i kilkoma innymi w tzw sieci) piszę stale, chociaż z różną częstotliwością... Dlaczego? Ta elektroniczna forma pamiętnika, zapisu emocji czy też po prostu notatnika widocznie jednak nie jest mi tak bliska, jak z początku się zdawało! W istocie - wcale nie jest bliska. To jednak nie mój świat, nie tu dorastałam i nie tu realizuję to, co naprawdę w życiu istotne!!! Czy to w gruncie rzeczy ważne? Chyba jednak nie. Żywy świat jest i ciekawszy i bogatszy, wbrew pozorom... Zatem tytuł "niecodziennik", zweryfikowany przez czas jako wręcz "nie comiesięcznik" (najłagodniej określając) był wybrany dobrze. Czy tak zostanie, nie wiem. Ewentualnych czytelników pozdrawiam, przepraszając za aż tak skromną częstotliwość wpisów. :)

Chedvah!

Wielkanocny stół w świetle poranka...
Olśniewający bielą obrusa, pełen żywych barw, zieleniacy się bukszpanem, feerią pisanek, żłoto żółty jak kurczątka i żonkile. Nic nie zostaje z wyciszonego bożonarodzeniowego oczekiwania. Ten stół aż krzyczy:
Alleluja! Rezurectione! Gaudeamus!

Radość i nadzieja wielkanocnego przesłania, radości, nadziei, odrodzenia oby nam towarzyszyła przez codzienność!!!

Na przedwiośniu

Rzadko i mało kto używa tego określenia...
Przedwiośnie

Być może dlatego, że ostatnimi laty nasze zimy mało przypominały zimy i wiosna przychodziła niemal niezauważalnie. Z marszu niejako ;)

Ten rok, podobnie jak poprzedni, przypomniał mi zimę. Taką, jaka cieszyłam się jako dziecko. Śnieżną, mroźną, jasną od błękitu w pogodne dni i migotliwą w blasku księżyca. Zima jak to ona, ma to do siebie, że mija. Jak wszystko zresztą, o czym w mojej zielarskiej pracy dowodnie przekonuję się co rok!
I teraz, z tej mijającej zimy, wynurzyło mi się to zapomniane słówko.
Przedwiośnie.

Przedwiosenny czas jest kłopotliwy. Mokro, chlapa, jeszcze zimno, nie zachęca do spacerów. Obfituje w przeziębienia, katary. Nie bardzo też jest jeszcze czego szukać dla zielarza... Z czego się tu cieszyć?
A jednak ptaki nawołują już radośnie, gawrony zaczynają krzataninę wśród gniazd, z każdym mokrym i chłodnym dniem dłużej jest jasno... Czas przebudzenia, czas powrotów.
Przedwiośnie. Jak miło je powitać :)

Świątecznie

Rok po roku - coś się zaczyna, kiedy coś sie skończyło.
Od jutra więcej dnia! Odwieczny rytm czasu, niezależny od ludzkich zachcianek i pomysłów.
A my cieszmy się Świętami - jakiekolwiek będą. Rodzi się Nadzieja...

Urok ciszy

Czas oczekiwania, czas ciszy, czas subtelnego uroku. Adwentowe dni ostatnie...